Orpheus voelde zich hopeloos , hij wist dat hij haar kwijt was en niet meer terug kwam. Opnieuw stortte zijn leven in en zijn blijdschap had plaats gemaakt voor intens verdriet. Hij wist dat hij terug moest naar zijn wereld , hij stond op en vervolgde zijn weg naar de levenden.

Toen hij teruggekeerd was wist hij één ding zeker, hij zou nooit meer van iemand houden. Hij stopte met muziek maken. De mensen smeekte hem om weer te spelen maar hij luisterde niet. Jaren verstreken en hij zonderde zich steeds meer af. zonder zijn muziek mislukte de oogsten en de mensen werden boos. Niet alleen de mensen maar ook de nimfen waren woedend. Hij werd gezien als de grootste vrouwenhater en dat werd zwaar bestraft. Op een dag vonden de nimfen hem en lieten de kans niet aan zich voorbijgaan. Ze grepen overal waar ze maar grepen konden en worpen het op Orpheus. Een steen vloog op hem af , hij stak zijn armen afwerend af maar het hielp niet. Hij werd door de steen geveld. Hij voelde hoe zijn ziel uit zijn lichaam verdween en de onderwereld ingetrokken werd. En daar zag hij haar weer. Eindelijk waren ze weer herenigd, zonder dat hij bang hoefde te zijn om haar te verliezen. "Nooit meer zou de weg ons scheiden", zei hij. Arm in arm liepen ze verder de onderwereld binnen , maar dit keer voor altijd.